My best video clip and music....

que tipo de familia es feliz,que tipo de personas son mas felices :solter@s o casad@s?tener familia es necesario o no?

Di tu opinon.
asi sabemos y hacemos una votacion.

Lo que se ve y lo que no se ve آنچه که دیده و نادیده what is seen and unseen

(Persian)

گردن کلفت throws سنگ در نانوایی و شکستن پنجره. بیکر غضبناک می رود و شروع به گریه کردن می کند زیرا او باید به یک کریستال جدید را پرداخت کنید. Passers در اطراف او جمع آوری و در ابتدا با بد شانسی او sympathized. ناگهان یکی از آنها را توضیح می دهد که سیاه بختی است بنابراین نمی کند چرا که پولی که بیکر به درآمد را صرف glassmakers نمایندگی (که ، پس از همه ، از شیشه های شکسته زندگی می کنند). این می رویم که پول برای خرج کردن در قصاب به نفع butchers ، که به نوبه خود در تئاتر به نفع کسانی که درگیر خرج و غیره تاثیر مثبت بزرگی بر اقتصاد جمعی ، که از طریق آن اقتصاددانان Keynesian تماس بگیرید به تاثیری چند برابر. بعد از نتیجه گیری است که شوخ طبعی خوبی برای جامعه بود ، pedestrians که بیکر به سرنوشت خود را ترک کردند


A thug throws a stone at a bakery and breaks a window. The baker goes enraged and begins to mourn because he will have to pay a new crystal. Passers gather around him and at first sympathized with his misfortune. Suddenly one of them explains that misfortune is not so because the money that the baker will represent an income to spend glassmakers (who, after all, live from the broken glass). These are going to spend that money at the butcher for the benefit of the butchers, who in turn will spend in the theater for the benefit of those involved and so on to be a huge positive effect on the aggregate economy, through which Keynesian economists call the multiplier effect. After concluding that the prank was good for society, pedestrians have left the baker to their fate.

(Español)

Un gamberro lanza una piedra contra una panadería y rompe una ventana. El panadero sale enfurecido y se echa a llorar porque va a tener que pagar un nuevo cristal. Los viandantes se reúnen a su alrededor y, al principio, se solidarizan con su desgracia. De repente, uno de ellos explica que el infortunio no es tal ya que el dinero que el panadero va a gastar representará un ingreso para los cristaleros (quienes, al fin y al cabo, viven de los cristales rotos). Estos van a gastar ese dinero en la carnicería en beneficio de los carniceros, que a su vez van a gastarlo en el teatro en beneficio de los actores,y así sucesivamente hasta suponer un enorme efecto positivo sobre la economía agregada, a través de lo que los economistas keynesianos llaman el efecto multiplicador. Tras concluir que la gamberrada era buena para la sociedad, los viandantes abandonaron al panadero a su suerte.

dinero y felicidad پول و خوشبختی money and happiness

Dice la leyenda popular que el dinero no compra la felicidad. Y son muchos los que creen que la leyenda está validada por la evidencia científica desde que, en 1974, Richard Eastelin estudió la relación para diferentes países y llegó a la conclusión de que, a partir de un cierto nivel de renta per cápita (unos 15.000 dólares anuales en valor de hoy), más dinero no aportaba más felicidad. Ese resultado se llamó la Paradoja de Easterlin.

El descubrimiento de esa paradoja tuvo consecuencias importantes. Por ejemplo, hizo que los psicólogos desarrollaran teorías económicas que utilizaban el concepto de renta relativa: yo soy más feliz, no si mi renta sube en valor absoluto, sino si sube en relación a la de mis vecinos. Ya se sabe que el peor día en la vida de uno es aquel en que… ¡el vecino se compra un BMW!

La paradoja también hizo que la ONU creara el índice de desarrollo humano que incluye salud, mortalidad infantil o educación entre otras cosas para medir el progreso de las naciones en sustitución del PIB o la renta per cápita que utilizan los economistas serios. Ese índice es peculiar porque es sabido que los países ricos tienen mejor salud, más educación y una mortalidad infantil menor, precisamente porque todo eso cuesta dinero. Otra consecuencia de la paradoja es que el movimiento ecologista pasó a no tener ningún rubor a la hora de proponer el cese del crecimiento económico para preservar, entre otras cosas importantes, el caribú canadiense, el buitre leonado y la temperatura global del planeta.

En mi opinión, las conclusiones de Easterlin siempre fueron mal interpretadas. Porque una cosa es demostrar que una relación estadística no existe y otra muy distinta es no poder demostrar que existe. Y Easterlin no probó que no había relación entre renta y felicidad a partir de 15.000 dólares sino que nunca pudo demostrar que existía. Entre otras cosas, el problema es que su estudio no incluía a casi ningún país pobre.

Afortunadamente, Gallup acaba de llevar a cabo una macro-encuesta en 130 países, incluidos muchos países pobres, donde, además de instar a los entrevistados a evaluar su felicidad poniendo un número entre 1 y 10, se les pregunta sobre diferentes aspectos relacionados con su bienestar como cuántas veces han reído, sonreído, se han sentido tristes o deprimidos durante las últimas 24 horas, o si se sienten libres, amados o respetados. Los nuevos datos han sido analizados por Justn Wolfers y Betsey Stevenson de la Universidad de Pennsylvania y su estudio arroja resultados interesantes:

Primero, la gente de los países ricos dice ser más feliz que la de los países pobres. La correlación, de un 80%, es muy importante. Parece que la visión idílica de la pobreza que a veces hacemos desde nuestra prosperidad es un espejismo que los pobres no comparten.

Segundo, como cualquier mileurista español podría haberle explicado al profesor Easterlin, a las personas que cobran cerca 10.000 euros anuales también (repito, también) les produce felicidad un aumento de salario. De hecho, la relación entre felicidad y prosperidad no sólo no se detiene sino que se acentúa a partir de los 15.000 dólares.

Tercero, dentro de cada país, la gente rica es más feliz que la pobre.

Cuarto, la felicidad de casi todos los países aumenta con el paso del tiempo. Hay excepciones como Bélgica, cuya felicidad ha decrecido (eso de tener tanto gobierno europeo parece que no les sienta bien a los belgas) y Japón, donde la felicidad se estancó en 1990 a raíz de la profunda crisis económica que todavía no ha superado.

Quinto, en los países ricos hay más gente que dice haber reído o sonreído en las últimas 24 horas y hay menos gente que dice haber experimentado dolor, depresión, aburrimiento o enfado.

Conclusión: la paradoja de Easterlin no existe. Y eso no debería ser una sorpresa: cualquier analista razonable debería haber concluido que, cuando 6.000 millones de personas trabajan duramente para mejorar su situación económica y un sabio les dice que son tontos porque su esfuerzo no les va a reportar más felicidad, tarde o temprano se demuestra que los tontos no son los ciudadanos.

Dicho esto, el estudio resalta algunos aspectos curiosos. Por ejemplo, la felicidad de las mujeres ha decaído desde 1970. Parece que el importante progreso social de la mujer en ámbitos como la educación, el trabajo, el control de la reproducción o la creciente participación masculina en las tareas del hogar y la educación de los hijos, no se ha plasmado en una mayor felicidad. ES más, la creciente insatisfacción femenina se da tanto en trabajadoras como en amas de casa, tanto en las casadas como en la solteras y separadas, tanto en las de altos niveles de educación como de bajos y tanto en jóvenes como en mayores.

Otro resultado destacable es que la gente de izquierdas es más infeliz que la de derechas, aunque la explicación parece no tener nada que ver con la política: los de derechas son más religiosos y tienden a estar casados en mayor proporción y resulta que, a igualdad de ingresos, la gente religiosa y casada tiende a ser más feliz.

Y finalmente, la renta no está correlacionada con el amor. Parece que el dinero compra casi todo lo que genera felicidad, desde comida a educación pasando por salud, libertad, cultura, viajes, sexo o matrimonio, pero no puede comprar el amor. Vistos los resultados del estudio, sin embargo, el amor sólo debe representar una pequeña parte del bienestar. Si no, no existiría esa relación tan fuerte entre dinero y felicidad.

(persian)

نظر می رسد که پول خرید تقریبا هر چیزی را که ایجاد شادی ، از غذا گرفته تا سلامتی از دانلود افسانه می گوید که پول خوشبختی را خرید نمی کند. هستند و معتقدند که بسیاری از افسانه های علمی مدارک دارای اعتبار است از آن زمان ، در سال 1974 وجود دارد ، ریچارد Eastelin مورد مطالعه رابطه برای کشورهای مختلف و نتیجه گرفت که ، از یک سطح خاصی از درآمد سرانه (در حدود 15،000 هر سال در ارزش امروز) ، پول آیا خوشبختی را بیشتر فراهم کنند. این نتیجه نامیده می شود تناقض Easterlin.

کشف این قیاس ضد و نقیض بود عواقب مهم است. به عنوان مثال ، این معنا بود که تئوری های اقتصادی که توسط روانشناسان استفاده از مفهوم نسبی درآمد توسعه : من شادتر ، و نه اگر کرایه من بالا میرود در مقدار مطلق است ، اما اگر آن را در رابطه با همسایگان من مرتبه. هر کس می داند که در بدترین روز زندگی یک است که در آن... خرید همسایه اولی ها!

تناقض این بود که سازمان ملل متحد همچنین ایجاد شاخص توسعه انسانی است که شامل بهداشت ، مرگ و میر نوزادان و آموزش و پرورش در میان چیزهای دیگر برای اندازه گیری پیشرفت ملت ها در محل و یا GNP سرانه درآمد استفاده شده توسط اقتصاددانان جدی است. این فهرست عجیب و غریب است ، زیرا به شناخته شده است که کشورهای ثروتمند برای فرزندانم بهتر ، بیشتر آموزش و پرورش و کاهش مرگ و میر نوزادان ، دقیقا چرا که تمام این پول هزینه. یکی دیگر از عواقب پارادوکس این است که جنبش محیط زیست آمدند به هیچ شرم می آید آن زمانی که به پیشنهاد توقف رشد اقتصادی را که حفظ ، در میان چیزهای دیگر مهم است ، گوزن کانادایی کانادا ، کرکس اشتر و درجه حرارت کره زمین.
به نظر من
یافته های Easterlin همیشه اشتباه گرفته شده است. از آنجا که یکی از چیزهایی است که نشان می دهد که ارتباط آماری وجود ندارد و کاملا به دیگری نشان میدهد که در دسترس نیست. Easterlin و نشان داد که هیچ رابطه بین درآمد و شادی از 15،000 $ می تواند اثبات آن می باشند ، اما هرگز وجود داشت وجود داشته است. در میان چیزهای دیگر ، مشکل این است که مطالعه آن ها به همین تقریبا در هر کشوری فقیر را شامل نمی شود.

خوشبختانه ، گالوپ به تازگی از کلان مطالعه در 130 کشور جهان ، از جمله بسیاری از کشورهای فقیر ، که در آن ، علاوه بر ارزیابی پاسخ دهندگان خواستار خوشبختی خود را با یک عدد بین 1 تا 10 ، در مورد جنبه های مختلف دارند خواسته شده به اجرا درآمد و خود را به صورت هر چند وقت یکبار آنها خندید ، لبخند زد ، آنها ناراحت و یا افسرده در طول 24 ساعت گذشته احساس و یا احساس رایگان ، دوست داشتنی و قابل احترام. داده های جدید که با Wolfers justn و Betsey استیونسون دانشگاه پنسیلوانیا و مطالعه خود را می سازد برای خواندن جالب توجه است : تجزیه و تحلیل شده است

اول ، مردم در کشور های غنی می گویند آنها شادتر از کشورهای فقیر. ارتباط از 80 ٪ ، بسیار مهم است. به نظر می رسد که چشم انداز idyllic از فقر است که در برخی مواقع ما را از رفاه ما که سراب است فقرا انجام نمی دهیم.
دوم
، مانند هر mileurista اسپانیایی می توانستند به پروفسور Easterlin توضیح داده شده ، افرادی که در مورد € 10،000 هر سال به خوبی پرداخت شده دوباره هستند ، بیش از حد) به آنها افزایش شادی. در واقع ، رابطه بین خوشبختی و رفاه نه تنها متوقف است اما از $ 15،000 accentuated.

سوم ، در داخل هر کشور ، افراد ثروتمند خوشحال تر از فقیر.

چهارم ، خوشبختی را از تقریبا تمام کشور با گذشت زمان افزایش می یابد. استثنا هستند از قبیل بلژیک ، شادی که تا به کاهش وجود دارد (که هر دو دولت اروپایی به نظر نمیرسد به بنشینم و با Belgians) و ژاپن ، جایی که خوشبختی را در سال 1990 پس از بحران اقتصادی عمیقی را گذرانده است متوقف نشده است.

پنجم ، در کشورهای ثروتمند وجود دارد بیشتر کسانی که می گویند خندید یا لبخند زد در 24 ساعت گذشته است و کمتر کسانی که گزارش را تجربه درد ، افسردگی ، خستگی و عصبانیت وجود دارد.

استنتاج : پارادوکس Easterlin وجود ندارد. و نه باید تعجب هر تحلیلگر منطقی می توانست این نتیجه رسیدند که ، هنگامی که 6،000 میلیون نفر در کار سخت در جهت بهبود وضعیت اقتصادی خود و مرد دانا گفت : آنها احمق به دلیل تلاش های خود را می رویم نه برای آوردن خوشبختی بیشتر ، دیر یا زود نشان می دهد که شهروندان احمق ها نیست.

که گفت ، مطالعه برخی از جالبترین جنبه های کنجکاو. به عنوان مثال ، شادی از زنان از سال 1970 کاهش یافته است. به نظر می رسد که پیشرفت های قابل توجهی از زنان از جمله در زمینه آموزش و پرورش ، کار ، کنترل تولید مثل یا افزایش مشارکت مرد در انجام کارهای خانه بشنوند و پرورش فرزندان است ، را در شادی بیشتری نمی منجر شد. علاوه بر این ، نارضایتی فزاینده ای از زنان در هر دو کار به عنوان زنان خانه دار است ، هر دو متاهل و مجرد و جدا از هر دو آموزش و پرورش بالا و پایین به عنوان پیر و جوان.

یکی دیگر از نتایج جالب توجه این است که مردم در سمت چپ بیشتر است ناراضی از حق است ، اما توضیح او به نظر می رسد که هیچ ارتباطی با سیاست : از آن حق بیشتر مذهبی دارند و تمایل دارند تا در یک نرخ بالاتر ازدواج می شود و که در برابر درآمد ، مذهبی و ازدواج افراد تمایل دارند که خوشحال می شود.

در نهایت ، درآمد است در ارتباط با عشق نیست. به نظر می رسد که پول خرید تقریبا هر چیزی را که ایجاد شادی ، از غذا گرفته تا سلامتی از طریق آموزش و پرورش ، آزادی ، فرهنگ ، مسافرت ، جنسیت و یا ازدواج ، ولی می تواند عاشق خریداری نیست. با توجه به نتایج مطالعه ، با این وجود ، عشق باید فقط بخش کوچکی از رفاه را نمایندگی کند. اگر نه ، پس می شود قوی وجود دارد که رابطه بین پول و خوشبختی.

(English)

Popular legend says that money does not buy happiness. And there are many who believe the legend is validated by scientific evidence since, in 1974, Richard Eastelin studied the relationship for different countries and concluded that, from a certain level of income per capita (about 15,000 per year in today's value), more money did not provide more happiness. This result is called the Easterlin paradox.

The discovery of this paradox had important consequences. For example, meant that economic theories developed by psychologists using the concept of relative income: I am happier, not if my rent goes up in absolute value, but if it rises in relation to my neighbors. Everyone knows that the worst day in the life of one is one in which ... the neighbor buys a BMW!

The paradox was that the UN also created the Human Development Index which includes health, infant mortality and education among other things to measure the progress of nations in place of GNP or per capita income used by serious economists. This index is peculiar because it is known that rich countries have better health, more education and lower infant mortality, precisely because all this costs money. Another consequence of the paradox is that the environmental movement came to have no shame when it comes to propose a cessation of economic growth to preserve, among other important things, the Canadian caribou, the griffon vulture and the temperature of the planet.

In my opinion the findings of Easterlin always been misunderstood. Because one thing is to show that a statistical relationship does not exist and quite another to demonstrate that there is not. And Easterlin showed that there was no relationship between income and happiness from $ 15,000 but could never prove it existed. Among other things, the problem is that their study did not include almost any poor country.

Fortunately, Gallup has just carried out a macro-survey in 130 countries, including many poor countries, where, besides urging respondents to assess their happiness by making a number between 1 and 10, are asked about different aspects of their well as how often they laughed, smiled, they felt sad or depressed during the last 24 hours or feel free, loved and respected. The new data have been analyzed by justn Wolfers and Betsey Stevenson University of Pennsylvania and his study makes for interesting reading:

First, people in rich countries say they are happier than poor countries. The correlation of 80%, is very important. It seems that the idyllic vision of poverty that sometimes we do from our prosperity is a mirage that the poor do not share.

Second, like any Spanish mileurista could have explained to Professor Easterlin, people who are paid about 10,000 euros per year as well (again, too) gives them a raise happiness. In fact, the relationship between happiness and prosperity not only stops but is accentuated from $ 15,000.

Third, within each country, rich people are happier than the poor.

Fourth, the happiness of almost all countries increases over time. There are exceptions such as Belgium, whose happiness has decreased (that have both European government does not seem to sit well with the Belgians) and Japan, where happiness stalled in 1990 following the deep economic crisis has not passed yet.

Fifth, in rich countries there are more people who say they laughed or smiled in the last 24 hours and there are fewer people who report experiencing pain, depression, boredom or anger.

Conclusion: the Easterlin paradox does not exist. And that should not be a surprise any reasonable analyst would have concluded that, when 6,000 million people work hard to improve their economic situation and a wise man told they are stupid because their efforts are not going to bring more happiness, sooner or later demonstrates that citizens are not fools.

That said, the study highlights some curious aspects. For example, the happiness of women has declined since 1970. It appears that the significant progress of women in areas such as education, work, control of reproduction or increasing male participation in housework and raising children, has not resulted in greater happiness. Moreover, the growing dissatisfaction of women is both working as housewives, both the married and the unmarried and separated from both the high and low education as both young and old.

Another remarkable result is that people on the left is more unhappy than the right, but his explanation seems to have nothing to do with politics: those of the right are more religious and tend to be married at a higher rate and that, at equal income, religious and married people tend to be happier.

Finally, income is not correlated with love. It seems that money buys almost anything that generates happiness, from food to health through education, freedom, culture, travel, sex or marriage, but can not buy love. Light of the results of the study, however, love should only represent a small portion of welfare. If not, there would be so strong that relationship between money and happiness.

Proponer una traducción mejor
Gracias por proponer una traducción al Traductor de Google.
Sugiere una traducción mejor:

Popular legend says that money does not buy happiness. And there are many who believe the legend is validated by scientific evidence since, in 1974, Richard Eastelin studied the relationship for different countries and concluded that, from a certain level of income per capita (about 15,000 per year in today's value), more money did not provide more happiness. This result is called the Easterlin paradox.

The discovery of this paradox had important consequences. For example, meant that economic theories developed by psychologists using the concept of relative income: I am happier, not if my rent goes up in absolute value, but if it rises in relation to my neighbors. Everyone knows that the worst day in the life of one is one in which ... the neighbor buys a BMW!

The paradox was that the UN also created the Human Development Index which includes health, infant mortality and education among other things to measure the progress of nations in place of GNP or per capita income used by serious economists. This index is peculiar because it is known that rich countries have better health, more education and lower infant mortality, precisely because all this costs money. Another consequence of the paradox is that the environmental movement came to have no shame when it comes to propose a cessation of economic growth to preserve, among other important things, the Canadian caribou, the griffon vulture and the temperature of the planet.

In my opinion the findings of Easterlin always been misunderstood. Because one thing is to show that a statistical relationship does not exist and quite another to demonstrate that there is not. And Easterlin showed that there was no relationship between income and happiness from $ 15,000 but could never prove it existed. Among other things, the problem is that their study did not include almost any poor country.

Fortunately, Gallup has just carried out a macro-survey in 130 countries, including many poor countries, where, besides urging respondents to assess their happiness by making a number between 1 and 10, are asked about different aspects of their well as how often they laughed, smiled, they felt sad or depressed during the last 24 hours or feel free, loved and respected. The new data have been analyzed by justn Wolfers and Betsey Stevenson University of Pennsylvania and his study makes for interesting reading:

First, people in rich countries say they are happier than poor countries. The correlation of 80%, is very important. It seems that the idyllic vision of poverty that sometimes we do from our prosperity is a mirage that the poor do not share.

Second, like any Spanish mileurista could have explained to Professor Easterlin, people who are paid about 10,000 euros per year as well (again, too) gives them a raise happiness. In fact, the relationship between happiness and prosperity not only stops but is accentuated from $ 15,000.

Third, within each country, rich people are happier than the poor.

Fourth, the happiness of almost all countries increases over time. There are exceptions such as Belgium, whose happiness has decreased (that have both European government does not seem to sit well with the Belgians) and Japan, where happiness stalled in 1990 following the deep economic crisis has not passed yet.

Fifth, in rich countries there are more people who say they laughed or smiled in the last 24 hours and there are fewer people who report experiencing pain, depression, boredom or anger.

Conclusion: the Easterlin paradox does not exist. And that should not be a surprise any reasonable analyst would have concluded that, when 6,000 million people work hard to improve their economic situation and a wise man told they are stupid because their efforts are not going to bring more happiness, sooner or later demonstrates that citizens are not fools.

That said, the study highlights some curious aspects. For example, the happiness of women has declined since 1970. It appears that the significant progress of women in areas such as education, work, control of reproduction or increasing male participation in housework and raising children, has not resulted in greater happiness. Moreover, the growing dissatisfaction of women is both working as housewives, both the married and the unmarried and separated from both the high and low education as both young and old.

Another remarkable result is that people on the left is more unhappy than the right, but his explanation seems to have nothing to do with politics: those of the right are more religious and tend to be married at a higher rate and that, at equal income, religious and married people tend to be happier.

Finally, income is not correlated with love. It seems that money buys almost anything that generates happiness, from food to health through education, freedom, culture, travel, sex or marriage, but can not buy love. Light of the results of the study, however, love should only represent a small portion of welfare. If not, there would be so strong that relationship between money and happiness.

Inmigracion,Cultura,Politico Exterior.................................................................................En el pasado los politicos prometían crear un mundo mejor.Tenían distintas formas de lograrlo,pero su poder y autoridad surgía de la visíon optimista que ofrecían a su pueblo.esos sueños fracasaron. Y hoy la gente ha perdido la fe en las ideologías.cada vez con mas frecuencia.los politícos son vistos simplemente como administradores de la vida pública.pero ahora han discubierto un nuevo rol que restaura su poder y autoridad.en vez de repartir sueños,ahora los políticos prometen protegernos de los pesadillas.dicen que nos rescatarán de peligros terribles que no podemos very que no comprendemos.y el mayor de todos los peligros es el terrorismo internacional.una red poderosa y siniestra,con células asociadas en países de todo el mundo.una amenaza que nesecita combatirse con la guerra al terrorismo.pero la mayor parte de esta amenaza es una fantasía,que ha sido exagerada y distorisionada por los políticos.es una oscura ilusión que se ha divulgado sin cuestionamientos entre los gobiernos del todo el mundo,las agencias de seguridad y los medios internacionales.esta es una serie de documentales acerca de cómo y por qué se creó esta fantasía y a quién beneficia :
En corazón de la historia hay dos grupos,los neoconservadores americanos y los islamistas radicales.En el episodio de esta semana,ambos de grupo se unen para combatir a la Unión Soviética en Afganestán.ambos creen que han derrotado al Imperio del Mal,y por lo tanto tienen el poder para transformar al mundo.pero ambas revoluciones fracasan.en respuesta ,los neoconservadores inventan la fantasía de un nuevo enemigo,Bill Clinton,para tratar de reconquistar su poder.mientras los islamistas descienden en un desesperado ciclo de violencia y terror para intentar persuadir a la gente de que los siga.de todos esto nace la semilla del exteraño mundo de fantasía,decepción ,violencia y temor en el que ahora vivimos. seguimos mas tarde segundo parte......
THE POWER OF NIGHTMARES = EL PODER DE LAS PESADILLAS

SPANISH COMEDIAN

diferencia entre los iranies y otros ....para reirse nada mas. Difference between the Iranians and others .... just to laugh, nothing more,,,